​

Πώς μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο ποιητικό;

Έναν κόσμο ζωγραφισμένο με φανταστικά χρώματα; Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε χώρο για τη φύση, επιτρέποντάς της να υπάρχει ελεύθερα, χωρίς να την καταπιέζουμε—και χωρίς εκείνη να μας πιέζει σε αντάλλαγμα;

Στην εποχή μας, όπου η κλιματική αλλαγή είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, η φύση συνεχίζει να αποκαθιστά την ισορροπία, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη παρέμβαση. Ωστόσο, δεν «κερδίζει» πάντα. Συχνά, οι πράξεις μας της προκαλούν ανεπανόρθωτη ζημιά.

Η καλλιτέχνις επιχειρεί να εμπνεύσει μια μεταμόρφωση—μια νέα οπτική στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη φύση. Συχνά, αποκαλύπτει αυτήν την αλλαγή μέσα από ένα αιθέριο πέπλο, που προσφέρει μια διαφορετική εκδοχή της φυσικής πραγματικότητας.

​

Οι συνθέσεις της αντλούν έμπνευση από την pop art, ενώ τα ιριδίζοντα χρώματα που χρησιμοποιεί δημιουργούν μια ονειρική ατμόσφαιρα. Πειραματίζεται συνεχώς με νέες χρωματικές αποδόσεις του φωτός, κυρίως μέσω λαδιών και ακρυλικών σε καμβά και είναι ένα πεδίο προβληματισμού ιδεών που διερευνά από το 2019 έως σήμερα. Το έργο της «Η φύση πάντα κερδίζει», που σηματοδοτεί αυτή τη φιλοσοφία, δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2019, εμπνευσμένο από τη διαφαινόμενη οικολογική κρίση. Εκφράζει την πεποίθηση πως η φύση υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των πανδημικών αποκλεισμών, το έργο απέκτησε μια νέα διάσταση, συμβολίζοντας την ακινησία της ανθρώπινης ζωής, τη στιγμή που η φύση ανέκτησε τον χώρο της.

Τα πιο πρόσφατα έργα της Εύας Γεράκη εστιάζουν στη δυναμική και επίκαιρη σχέση ανάμεσα στις ανθρώπινες παρεμβάσεις και το φυσικό περιβάλλον. Αναζητώντας μια σύγχρονη ερμηνεία αυτής της σύγκρουσης, αντλεί έμπνευση από το αστικό τοπίο της Αττικής, προσεγγίζοντάς το με ρομαντικό τρόπο.

​

Μέσα από αυτήν τη σειρά έργων, επιδιώκει να υπενθυμίσει στον θεατή πως υπάρχει ακόμη χρόνος για αλλαγή. Τονίζει την αντίθεση μεταξύ καταστροφής και συνύπαρξης, προσκαλώντας μας να δούμε τη φύση όχι ως έναν χαμένο παράδεισο, αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας—ακόμη και μέσα στην πολυπλοκότητα της πόλης.

Προσπαθεί να εκφράσει την αλαζονεία της ανθρωπότητας, ζωγραφίζοντας ονειρικές εικόνες, σαν να δημιουργεί έναν «τουριστικό οδηγό» προς έναν μελλοντικό παράδεισο (ή μήπως όχι;) στοχέυοντας να γεφυρώσει το ποιητικό με το κριτικό οραματιζόμενη μια εύθραυστη, αλλά εφικτή ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης

​

How can we imagine a poetic world?

A world painted in fantastical colors? How can we create space for nature, allowing it to exist freely—without oppressing it, and without it pressing us in return?

In our time, where climate change is an undeniable reality, nature continues to restore balance, indifferent to human intervention. However, it does not always "win." Often, our actions cause it irreversible harm.

The artist seeks to inspire a transformation—a new perspective on how we perceive nature. She often reveals this change through an ethereal veil, offering a different version of natural reality.

​

Her compositions draw inspiration from pop art, while the iridescent colors she employs create a dreamlike atmosphere. She constantly experiments with new chromatic renderings of light, primarily through oils and acrylics on canvas, exploring this field of ideas since 2019.

Her work "Nature Always Wins," which encapsulates this philosophy, was created in November 2019, inspired by the looming ecological crisis. It expresses the belief that nature has always existed and will continue to exist. However, during the pandemic lockdowns, the artwork took on a new meaning, symbolizing the stillness of human life at a time when nature reclaimed its space.

Eva Geraki’s most recent works focus on the dynamic and timely relationship between human interventions and the natural environment. Seeking a contemporary interpretation of this conflict, she draws inspiration from the urban landscape of Attica, approaching it with a romantic lens.

​

Through this series of works, she aims to remind the viewer that there is still time for change. She highlights the contrast between destruction and coexistence, inviting us to see nature not as a lost paradise, but as an integral part of our lives—even within the complexity of the city.

She attempts to express humanity’s arrogance, painting dreamlike images as if creating a "tourist guide" to a future paradise—or perhaps not? Her ultimate goal is to bridge the poetic with the critical, envisioning a delicate yet achievable balance between humanity and nature.