Η λογική που δουλεύω είναι ακριβώς αυτό το "αλλόκοτο", το οικείο που ξαφνικά γίνεται ανοίκειο. Το απρόσμενο είναι μέσα στα πλαίσια της δουλειάς μου, όταν όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά σε ένα σενάριο ονείρου. Σto "empty"/κενό,  το "άδειασμα" οδηγεί σε μια καταστροφή της ευμάρειας αλλά και σε άλλες διεξόδους που δεν είχες ποτέ δει πριν.. 

Στο "plastic" το όμορφο κορίτσι κλείνεται πίσω από την διαφάνεια που μπορεί να αλλοιώνει μέρος της. Ευτυχώς τα μάτια βλέπουν. 

O "grouch"/γκρινιάρης αφορά την διαδικασία της ωριμότητας και τον "γκρινιάρη" παιδικό εαυτό μας. Ενώ είναι οικείο το παιχνίδι της καθημερινότητας και φαινομενικά απλό, το παιδί και το τυχαίο, μας σαμποτάρουν από τον τελικό στόχο.. από το να μεγαλώσουμε!

Η  "daydreaming"  δουλειά μου είναι είδος εικόνων που με γοητεύουν, είναι σαν να ονειρευόμαστε λίγο πριν από την παραδοθούμε πλήρως στον ύπνο. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε αυτά τα "όνειρα" υπάρχει οπτικός αποπροσανατολισμός, κάτι που δεν πρόκειται με σιγουριά να συμβαίνει στην πραγματικότητα (όπως σε ένα όνειρο), μια αβεβαιότητα για το τέλος της ιστορίας με ένα κρυφό θετικό πρόσημο.

​

​